غفلت از غیبت آقا
غفلت از مصیبت غیبت امام عصر عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه مَثَل ما، مثل آن طفل صغیری است که پدر خویش را در سنّ کودکی از دست می‌دهد و یتیم می‌گردد، ولی خودش به دلیل عدم بلوغا عقلی نمی‌فهمد که چه بلایی به سرش آمده است؛ اما بزرگ‌ترها که عاقل هستند متوجه می‌شوند و برای او دل‌سوزی می‌کنند، در حالی که کودک مشغول بازی و سرگرم به امور بچه‌گانه است. او در هنگام بازی، غم و غصه‌ی از دست دادن پدر را به کلّی فراموش می‌کند و به اسباب‌بازی‌هایش دل خوش می‌کند. همین کودک غافل، وقتی کم‌کم رشد می‌کند و به سنّ بلوغ می‌رسد، تازه دردِ یتیمی را احساس می‌کند و آن وقت متوجّه می‌شود که در کودکی چه مصیبتی دامنگیرش شده بود. آن گاه که جای خالی پدر را حس کند و دردِ بی‌پدری را بچشد، تازه غم و غصه‌هایش شروع می‌شود و رنج‌های سال‌ها یتیمی را یک‌جا احساس می‌کند. یتیمی زمان غیبت هم چنین است. مؤمنان در این هنگام یتیمانی هستند که از پدر واقعی خویش دور افتاده‌اند و راهی برای این که ارتباط عادی با ایشان برقرار کنند و از ایشان بهره‌ی کافی ببرند، ندارند. این حقیقت را پدر بزرگوار امام عصر علیه‌السلام از قول پدرانشان از شخص پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم قرن‌ها قبل گوشزد کرده‌اند: اَشَدُّ مِن یُتمِ الیَتیمِ الَّذی انقَطَعَ عَن اَبیهِ یُتمُ یَتیمٍ انقَطَعَ عَن اِمامِهِ وَ لایَقدِرُ عَلَی الوُصُولِ اِلَیهِ. (محمدباقر مجلسی، بحارالانوار 2/ 2/ ح 1) سخت‌تر از یتیمی آن که از پدرش جدا شده، یتیمی آن یتیمی است که از امامش بریده شده و نمی‌تواند به او برسد (دسترسی به او ندارد). به نقل از: سیّد محمد بنی هاشمی، سلوک منتظران/72 – 73.